Çöplükte Kaybolan Altınlar

Lacrimale Romance

Genç kız, heybetli demir kapının önünde durmuş, küçükken ona göğe uzandıkları izlenimini veren demir parmaklıkların ardındaki binayı seyrediyordu. Bu binadan çıktığı günü düşününce; şimdi olduğu insan ve bulunduğu konumu, burada başına gelenlere borçlu olduğunu biliyordu. Kolundaki saati kontrol etti ve görüşmesine 4 dakikanın kaldığını gördü. Takıntılı bir kişiliği vardı. Bu takıntıları da birazdan gireceği binada yaşarken edinmişti. Şimdi bina girişine kadar 59 adım atacak, 6 geniş basamak çıktıktan sonra binanın ana girişinden içeri adımlayacaktı. Bu eyleme iki buçuk dakikayı verirken, ikinci kata çıktıktan sonra sağdan ikinci kapıya varmak için yeteri kadar zamanı kalacaktı. Saat tam 15.30'u bekleyecek ve ne bir saniye önce ne de sonra; tam 15.30'da müdür beyin kapısını çalacaktı. Kendisi ayrıldıktan sonra iki müdür daha eskitmişti bu kurum. Kaosu, derdi hiç bitmeyecek gibi gelirdi zaten ona da. Eğer mecbur olmasaydı 14 yılını burada geçirmezdi ya; gidecek başka yerinin olmayışı onu kırılmaz, kopmaz prangalarla bağlamıştı bu binaya.
Kurum müdürünün kapısını çaldığında içeriden buyur edilmesi uzun sürmedi. "Merhaba, telefonda görüşmüştük. Ben Sosyal Hizmet Uzmanı Pelin Sümer. İki yaşındaki Derya bebeğin evlat edindirme süreci için buradayım." Kendini tanıttıktan sonra, 50'li yaşlarının sonundaki sert görünüşlü adamın konuşmasını bekledi. Çok geçmeden; "Hoş geldiniz Pelin hanım. Buyrun lütfen. Yardımcım evrakları getirirken size bir şeyler ikram edeyim. Hava bugün haddinden fazla sıcak." diye konuştu. Pelin, sadece bir bardak soğuk su isteyerek evrak çantasından, kendisine daha önce iletilen evlat edindirme belgelerini çıkardı. Telefondaki görüşmesini bitiren yurt müdürü Sefa Cömert ise karşısında bütün soğukluğu ile duran genç kadını baştan aşağı süzüp sessizliği bozmak adına konuştu. "Oldukça genç duruyorsunuz. İzmir ilk görev yeriniz mi?" Pelin, bu tür soruları elbette bekliyordu. Bu sebeple hazırlıklı gelmişti zaten. "Aslında ilk görev yerim İstanbul'du. Ama buradan İstanbul'a geçmek isteyen bir meslektaşımla becaiş yaptık. 6 ay kadar çalıştığım kurumu saymazsak; burası ilk görev yerim diyebiliriz. Eğer nasip olursa burada uzun yıllar kalmayı planlıyorum." Pelin; sözlerini bitirdiğinde kapı çalındı ve içecekleri ile birlikte bekledikleri evraklar da geldi. Derya bebeği evlatlık alacak aileyi uzun süredir takip ediyordu. Aslında bu mesleği seçmesinin sebebi; bu kurumlardan birinde yetişen bir birey olarak, kendinden sonra gelenlere elinden geldiğince iyi hayatlar sunma arzusuydu ama yaklaşık iki yıl önce karşısına çıkan gerçek; bu mesleği seçmekle ne kadar doğru bir karar aldığını ona göstermişti. Kendi döneminde burada görevli olan memurelerden birisi yıllar sonra karşısına çıkıp, kendinden iki yaş küçük erkek kardeşinin Aydın'da ki çocuk esirgeme kurumuna verildiğini ve verildikten iki ay sonra evlat edinilerek isminin değiştirildiğini söylemeseydi; belki de bu meslek onun için bu kadar hayati bir hal almayacaktı. İzmir'in köklü ailelerinden Özsoy'ların ikinci evlat edinme girişimiydi bu. Ve Pelin'in zihnini kemiren bir ses; yaklaşık 24 yıl önce evlat edindikleri bebeğin kardeşi olduğunu fısıldıyordu...

Unfold