จิ่วเหมยฮวานั่งฟังร่างเล็กที่ค่อยๆเล่าเรื่องราวในวันนั้นออกมา เริ่มจากสนใจ ตกใจจนกระทั่งหวาดหวั่นและสุดท้ายคือกำลังวิตกกังวล สีหน้าแววตาที่แสดงออกทั้งหมดอยู่ในสายตาของโม่อี้หรั่นตลอดเวลา นางกำลังคาดหวัง สุดท้ายเมื่อเสียงของเด็กหญิงเงียบลง มือทั้งสองข้างที่จับกันไว้เกร็งจนจับกันแน่นมาก จิ่วเหมยฮวาสังเกตุเห็นหลังจากตั้งสติได้แล้วนางเอื้อมมือค่อยๆคลายมือของเด็กหญิงออกจากกัน
“อย่าเกร็ง คลายนิ้วเถอะ ไม่ต้องกังวล ศิษย์พี่เชื่อเจ้า”
“จริงหรือเจ้าคะ”
“เสี่ยวอี้หรั่น เจ้าไม่ต้องกลัวอย่าร้องไห้อีกเลย”
“ศิษย์พี่ ข้าไม่เข้าใจพวกเราในอารามล้วนกราบไว้ท่านผู้นั้น เหตุใดจึงต้องเข่นฆ่าพวกเรา”
“อย่าคิดมาก ไว้ข้าจะสอบถามท่านอาจารย์ว่าเกิดอันใดขึ้น เจ้าตั้งใจฝึกฝนอย่างสบายใจเถอะ”
“ศิษย์พี่ ท่านจะไปจริงๆ หรือ”
“ข้าต้องคิดดูก่อน นี่ก็ดึกแล้วเจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ”
“เจ้าค่ะ”
จิ่วเหมยฮวานั่งอยู่ที่เดิมหลังจากโม่อี้หรั่……
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.