ตอนที่3.เรียกว่า...คุณธาม

Crazy In Love คลั่งรักยัยดีเจ 1909 words 2023-08-28 07:24:47

เรียกว่า...คุณธาม

ในที่สุดฉันก็อยู่ในรถปอร์เช่ ที่ขึ้นชื่อเรื่องความแรงและเร็วโดยมีท่านรองฯเป็นคนขับ ฉันนั่งหลังพิงเบาะตัวตรงด้วยความเกร็งภายในรถไม่มีการพูดคุยใดๆ ทุกอย่างเงียบสงบ

จนเขาต้องเปิดเพลงเพื่อทำลายความเงียบให้ฟัง จนฉันเคลิ้มไปกับเสียงเพลงกำลังจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ แต่แล้วเมื่อได้ยินเสียงเพลงวิญญาณของดีเจก็มาสะกิดให้คิดถึงงานของคืนนี้

"ตายละวาคืนนี้มีงาน" พอนึกถึงคืนนี้ฉันแทบไม่มีเวลาเตรียมตัว ภาวนาขอให้กลับไปทันผับเปิดเป็นพอ เพลงที่เคยเตรียมไว้มีหลายแทร็คให้ใช้งานได้เมื่อยามคับขัน

การเดินทางจากกรุงเทพฯถึงนครปฐมกินเวลากว่า 2 ชั่วโมงคิดคำนวณแล้วน่าจะเฉียดฉิว

@ โรงงาน

ฉันถือกระเป๋าเอกสารและโน้ตบุ๊กของท่านรองฯเดินตามเข้าไปในออฟฟิศของโรงงาน ตื่นตาตื่นใจกับทัศนียภาพโดยรอบ เมื่อเข้าไปในออฟฟิศฉันยกมือไหว้ทุกผู้ทุกคนไปตลอดทางตั้งแต่ปากประตูจนถึงด้านใน

"สวัสดีค่า"

"สมัยหน้าคุณจะลงสมัคร สส.เหรอ?" สิ้นเสียงดุๆของเขา ฉันหุบยิ้มทันทีแกล้งทำสีหน้าเศร้าสลดเดินตามท่านรองฯอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อยขึ้นทันตาเห็น

คนอะไรชอบดับฝันคนอื่น คุณธนัทก็ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้

อดีตดาวมหาวิทยาลัยอย่างฉันก็ต้องสงบเสงี่ยมเป็นธรรมดา

@ ห้องผู้อำนวยการโรงงาน

เขาผลักประตูห้องผู้อำนวยการโรงงานนำฉันเข้าไปก่อน ฉันทำหน้าที่เปิดไฟเปิดแอร์ยื่นกระเป๋าเอกสารและโน้ตบุ๊กวางไว้บนโต๊ะทำงานแล้วมองไปรอบๆห้อง สงสัยอยู่ว่าท่านรองฯจะให้ผู้ช่วยอย่างฉัน ที่เขาอุตส่าห์หอบหิ้วมาจากกรุงเทพฯนั่งตรงไหนกันแน่

"โต๊ะคุณอยู่หน้าห้อง" เขาบอกเหมือนรู้ว่าฉันมองหาอะไร พอมาถึงถิ่นเก่าท่านรองฯก็ดูเหมือนจะเป็นคนเดียวกับวันแรกที่เจอกัน เขามักชอบทำเสียงดุใส่ตลอดเวลา

ว่างๆ ฉันก็อยากรบกวนท่านรองฯให้ไปเฝ้าบ้านที่ขอนแก่นให้พ่อกับแม่บ้าง

"ค่ะ มีอะไรก็เรียกนะคะ" ฉันรีบเดินออกมาจากห้องทันทีแล้วนั่งประจำที่หน้าห้อง ว่างๆไม่มีอะไรทำจึงศึกษาLay Outของที่นี่ไปพลางๆ บัตรพนักงานที่มีคำว่านักศึกษาฝึกงานกับชุดนักศึกษา ดึงดูดให้เจ้าหน้าที่หลายท่านแวะเวียนมาทักทายไม่ขาดสาย

ฉันนั้นก็เพลิดเพลินมากเหมือนกัน

ตึ๊ง...ตึ่ง เสียงไลน์เข้า

เป็นท่านรองฯ นั่นแหละที่ไลน์มาหาฉัน

"ผมขอกาแฟ"

"ค่ะ..."

ฉันตอบไลน์แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องอาหารส่วนกลางในทันที ตลอดเส้นทางฉันก็แจกยิ้มเรี่ยราดไปเรื่อย

"ขอชงกาแฟให้ท่านรองฯหน่อยค่ะ"

"เชิญค่ะ" คุณแม่บ้านประจำออฟฟิศก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี เตรียมแก้วและกาแฟให้ครบครัน

เสร็จแล้วก็เสิร์ฟสิคะรออะไร รับรองว่าท่านรองฯต้องติดใจรสมือเธอแน่ๆ

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก เคาะประตูห้องก่อนตามมารยาทนิดนึง เดี๋ยวเขาจะดุเอาอีก

"กาแฟมาแล้วค่ะ"

"เชิญครับ" ฉันวางแก้วกาแฟที่ควันโชยออกมาหอมกรุ่นวางให้ท่านรองฯ กำลังจะหมุนตัวกลับที่เดิมคือหน้าห้อง ต้องชะงักเมื่อเขาถาม

"คุณจัดคิวนัดกับผู้จัดการตามที่ผมแจ้งไว้แล้วใช่ไหม"

"ค่ะ น้ำขิงส่งไลน์ไปแล้วค่ะ"

จากนั้นตลอดครึ่งวันเช้า ท่านรองฯก็มีประชุมและนัดคุยงานกับผู้จัดการแผนกต่างๆไม่ได้หยุดพักจนถึงพักเที่ยง

"เที่ยงแล้วไปกินข้าวกัน"

"ที่ไหนคะ?" ฉันวางมือจากงานแล้วหยิบกระเป๋าสะพายมาคล้องไหล่ เตรียมท่าเดินตามท่านรองฯไปกินข้าว

@ โรงอาหาร

โรงอาหารของที่นี่มีอาหารมากมายให้เลือกหน้าตาถือว่าไม่เลวแต่ระดับท่านรองฯย่อมต้องแยกจากพนักงานเป็นเรื่องธรรมดา

ห้อง VIP ถูกเปิดใช้พร้อมกับอาหารรอแล้วที่โต๊ะ

เขานั่งลงแล้วส่งสายตาให้ฉันนั่งลงโต๊ะเดียวกัน

"จะดีเหรอคะ"

"น้ำขิงไปกินข้างนอกดีกว่าค่ะ"

เขาส่ายหน้าไม่เห็นด้วยผายมือให้นั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกัน

"เชิญคุณน้ำขิง"

"แต่ แต่ว่า" ฉันยังอิดออดกินคนเดียวน่าจะอร่อยกว่าร่วมโต๊ะกับเขาเป็นไหนๆ

"กินในนี้แหละ"

"กับผม" เขาสั่งเสียงเฉียบขาดจนต้องนั่งลงตามคำสั่งด้วยความไม่เต็มใจ ส่วนฉันอยากออกไปม่วนจอยด้านนอกมากกว่า

เมื่อตะกี้เดินผ่านร้านส้มตำได้กลิ่นปลาร้า(ที่บ้านเรียกปลาแดก)เตะจมูก ทำเอาน้ำลายแทบใหล

"อาหารที่นี่อร่อยผมเลือกไว้ให้คุณแล้ว"

"เหรอคะ" ฉันจำใจนั่งลงคว้าช้อนแล้วนั่งกินอย่างประหม่า มองข้าวในจานท่านรองฯที่พร่องไปนิดเดียว เขายังมีแก่ใจตักอาหารใส่จานให้ฉันหลายครั้ง จนฉันชักเริ่มเกรงใจ

"ขอบคุณค่ะน้ำขิงตักเองได้ค่ะ"

"ผมกลัวคุณไม่อิ่ม"

"กินเยอะๆ เพราะตอนบ่ายเราจะเข้าไปดูงานในโรงงานกัน"

"อ้อ ค่ะ น้ำขิงจะกินให้เยอะเลยค่ะ" ฉันพูดเอาใจไปอย่างนั้นแหละ คนแก่จะได้กินข้าวเยอะๆ

"อืม ไม่ต้องเยอะมากเดี๋ยวอ้วน" สายตาคมมองมาทางฉันรีบมองสภาพตัวเองในกระจก

"ยังหรอกตอนนี้ยังไม่อ้วน" เขาดักคอรู้ทันความคิดเด็กน้อย

จากนั้นท่านรองฯก็ชวนฉันกินจนทุกอย่างหมดเรียบไม่มีเหลือ และในหลายวันที่ผ่านมาธามนิธิเอง เริ่มมีความรู้สึกที่ดีกับน้ำขิงมากกว่าวันแรกๆที่เจอกัน

ความเป็นตัวของตัวเองและเป็นผู้หญิงที่เก่งงาน ไม่ว่าจะสั่งให้ทำอะไรเธอก็สามารถทำมันออกมาได้ดี จนเขาต้องยอมรับในความสามารถ แม้ว่าจะเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานก็ตาม

ตอนบ่าย

ท่านรองฯพาฉันเยี่ยมชมโรงงานตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงสามโมงเย็น เขายังบอกให้ฉันจดทุกอย่างที่เขาพูด

"อืม...ค่ะ"

ขากลับฉันต้องลากขาขึ้นรถปอร์เช่ด้วยความยากลำบาก ภายในรถเปิดแอร์เย็นฉ่ำ จนฉันตาปรือแล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าเป็นที่สุด หลังจากนั้นเบาะถูกปรับเอนลงตอนไหนฉันไม่รู้

ครืด...ครืด

สมาร์ทโฟนฉันสั่นปลุกให้ตื่นเสียได้

"ฮัลโหล" ฉันงัวเงียตื่นแล้วหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแล้วปัดรับทันที

"กอล์ฟ"

"ถึงไหนแล้ว" กอล์ฟถาม

"ถึงไหนน่ะเหรอ"

ฉันปรับเบาะขึ้นแล้วดูชื่อป้ายถนน ปรับสายตาให้เข้ากับแสง

ถนนจรัญสนิทวงศ์นี่นา

"ท่านรองฯจอดป้ายหน้าให้ด้วยค่ะ"

"หอพักคุณอยู่สามย่านไม่ใช่เหรอ?"

"เดี๋ยวผมไปส่ง"

"น้ำขิงนัดกับเพื่อนไว้ค่ะ"

จากนั้นไอ้กอล์ฟมันก็วางสาย ฉันเอี้ยวตัวหยิบกระเป๋าที่ด้านหลังแล้วเตรียมตัวลงรถพนมมือไหว้กล่าวขอบคุณอีกครั้ง

"ขอบคุณค่ะท่านรองฯ" เมื่อรถจอดสนิทฉันก็ลงจากรถทันที ยกมือไหว้เขาพร้อมกับกระเป๋าใบเล็ก

ป้ายรถเมล์ที่ฉันลงคือย่านบางพลัด ที่เลือกป้ายนี้ก็เพราะว่าคนค่อนข้างเยอะ ผู้คนเดินกันพลุกพล่าน แล้วยังมีเซเว่นอยู่ด้วย แสงไฟจึงสว่างไสวประเมินแล้วไม่อันตราย

ด้วยความเหนื่อยล้าจึงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ว่างอย่างหมดแรง เหลือบไปมองรถท่านรองฯยังจอดอยู่ริมถนนตามเดิม

เห็นแสงไฟในรถฉันคิดว่าเขาคงคุยโทรศัพท์แน่ๆ จึงยังไม่ไปซักที

นั่งไปนั่งมาไอ้กอล์ฟก็ยังไม่มา ชะเง้อจนคอยาวมันก็ยังไม่มาซักที ท้องฉันร้องโครกครากด้วยความหิวจึงเดินเข้าเซเว่นหาอะไรกิน หยิบของกินใส่ตะกร้าเป็นข้าวผัดกระเพรากับน้ำเปล่าและขนมอีกสองถุงแล้วเข้าแถวรอจ่ายเงิน

"ผมจ่ายให้..." เสียงทุ้มอันคุ้นเคยดังมาจากด้านหลังแผ่วเบา แล้วสะกิดที่ไหล่บางของฉันอีกครั้ง

"เสียงคุ้นๆวุ้ย"

"อ้าว ท่านรองฯยังไม่กลับอีกเหรอคะ"

"ยังหรอก พอดีผมคอแห้งเลยมาซื้อน้ำ"

"ค่ะ" ฉันมองของในมือท่านรองฯก็มีของกินเหมือนกันกับของฉันไม่มีผิด ระหว่างรอพนักงานเวฟข้าว เขาก็เหลียวซ้ายแลขวามองนั่นมองนี่จนฉันต้องมองตามสายตานั้น

"มองหาใครคะ?"

"เพื่อนคุณไงมาถึงหรือยัง"

"ยังเลยค่ะ มันให้รออีก20นาที" ฉันนั้นอยากจะหัวเราะในความสอดรู้สอดเห็นของท่านรองฯ นึกว่ามีแต่ฉันที่ชอบสอดรู้สอดเห็นซะอีก

"ได้ข้าวแล้วไปนั่งรอที่รถผมก่อนก็ได้"

"จะได้กินข้าวเป็นเพื่อนผม"

"ผมหิว"

"ได้ค่ะ" จากนั้นฉันกับท่านรองฯก็ใช้ปอร์เช่สุดหรูกินข้าว กลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งคัน

"จะไม่เหม็นเหรอคะรถของท่านรองฯ"

"ช่างมันเดี๋ยวก็หาย" ตอนนี้ใบหน้าท่านรองฯที่ฉันว่าแก่ในตอนแรก กลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาเทคแคร์ดูแลฉันอย่างดี

"กินข้าวกับเธออร่อยจัง" ท่านรองฯพูดแต่ฉันเขิน คนอะไรพอไม่ดุก็น่ารักไปอีกแบบ กินข้าวอิ่มแล้วเขามองหน้าฉันอย่างค้นหาสายตาคมมีคำถามมากมายใบหน้าหล่อดูจริงจังขึ้นมา

"คุณจะไปไหนต่อ?"

"ผมจะไปส่งก็ไม่ให้ไป"

"เกิดคุณเป็นอะไรไป พ่อกับแม่ของคุณจะมาว่าผมได้นะ"

ฉันเริ่มคิดหนักแต่ก็ลองวัดใจกันไปเลยว่า

"ไปทำงานพาร์ทไทม์ค่ะ"

"ทำงานอะไร?" สีหน้าเขาดูก็รู้อยากรู้มากแค่ไหน

"ดีเจ ค่ะ ดีเจเปิดเพลงค่ะ"

"แถวไหน?"

"ผับ แถวๆทองหล่อค่ะ" ฉันมองหน้าเขาแอบลุ้นในใจว่าเขาจะว่าอย่างไร

ฉันเห็นเขาทำตาโตแบบไม่เชื่อว่า น้ำหน้าอย่างฉันเนี่ยนะจะเป็นดีเจได้ แต่เขาก็ไม่ว่าอะไรนอกจากทำสายตาแปลกใจแค่วูบเดียวแล้วก็นิ่งเหมือนเดิม

จะบอกอะไรให้ค่ะ ฉันน้ำขิงคนนี้ยังมีอะไรให้คุณแปลกใจอีกเยอะค่ะท่านรองฯ

เขาถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือกใบหน้าดูอนาทรมากขึ้น

"ต่อไปไม่ต้องเรียกผมว่าท่านรองฯอีกนะ"

"ทำไมล่ะคะ" ฉันดูดน้ำเปล่าจากขวดแล้วมองเขาเป็นเชิงคำถาม

"มันดูแก่" เขาบอกสีหน้าดูจริงจังมาก

ฉันแทบสำลักน้ำ ท่านรองฯในวัย35ปีเมื่อเทียบกับฉัน ท่านต้องแก่เป็นธรรมดานั่นแหละค่ะ

แต่ท่านรองฯก็หล่อไม่เบาเหมือนกันนะ

แค่ก...แค่ก ฉันเห็นเขาขมวดคิ้วไม่พอใจที่ฉันทำหน้าแบบไม่ยอมรับ เขาหยิบทิชชู่ยื่นให้

"เช็ดซะ"

"ต่อไปเรียกคุณธามก็พอ"

ฉันยิ้มกว้างเห็นแก้มบุ๋มอันทรงเสน่ห์

"ได้ค่ะคุณธาม" ฉันจิกตาใสซื่อแบ๊วสุดฤทธิ์ใส่เขาเพื่อแสดงให้เห็นว่าจริงใจ

Previous Next
You can use your left and right arrow keys to move to last or next episode.
Leave a comment Comment

Waiting for the first comment……

Please to leave a comment.

Leave a comment
0/300
  • Add
  • Table of contents
  • Display options
  • Previous
  • Next

Navigate with selected cookies

Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.

If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.