ณ เวลาปัจจุบัน
ก๊อก...ก๊อก...
ปิ๊งป่อง...
ขวัญสุธามั่นใจว่าเจ้าของห้องต้องอยู่
ปิ๊งป่อง...ปิ๊งป่อง...
เธอกดรัวขึ้น ตอนนี้ใจร้อนรนต้องการบุกเข้าไปให้เห็นกับตาว่าคนที่ตัวเองเห็นเมื่อสักครู่น่ะคือพี่คิง ไม่ใช่พี่คิน
ก๊อก...ก๊อก...
“น้องเองค่ะ มีใครอยู่ไหมคะ”
ปิ๊งป่อง...ปิ๊งป่อง...ปิ๊งป่องๆๆๆๆ
เธอรัวกระดิ่งสลับกับเคาะอย่างใจร้อน
ก๊อก...ก๊อก...
“โธ่เว้ย! น่ารำคาญ ใจร้อนเกินไปแล้วนะเว้ย!”
ประตูถูกกระชากออก ก่อนที่หนึ่งในเจ้าของห้องอย่างภวัตจะโวยวายออกไปด้วยความรำคาญ คิดแล้วว่าต้องเป็นเด็กนี่
“เร้าหรือ! ไม่รู้จักโต!”
ขวัญสุธามองคนที่ว่าออกมาตรงๆ ร่างบึกบึนอยู่ในผ้าขนหนูสีขาว ผมพราวไปด้วยหยดน้ำ บ่งบอกว่าคงกำลังอาบน้ำสระผมอยู่แน่ๆ
“เอ้า! จะเข้าไหมเว้ย!” เขาแกล้งตวาดไปแบบนั้นล่ะ จริงๆ ลึกๆ ก็ดีใจที่ได้เจอคนที่ไม่ได้เห็นหน้ากันมาสักพักเห็นจะได้
เธอถูกดุ แต่ก็เข้ามาอย่างไม่เกี่ยงงอน
“ข้าวโพดขอโทษค่ะพี่คิง”
“เออๆ กองไว้ตรงนี้แหละ” ไม่เคยมีความจริงใจ แต่เอาเถอะ ยังดีกว่าไม่พูดอะไรเลย อย่างน้อยก็ยังไม่ลืมว่ามีเขาด้วย ไม่ใช่เอะอะก็...พี่คิน พี่คิน
“พี่อาบน้ำอยู่เหรอคะ”
“ไม่ใช่!”
“แล้วพี่ทำอะไรอยู่ล่ะ”
ภวัตกลอกตาขึ้นสูง กล้าถามเนอะ ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเขาประชด
“ขี้อยู่มั้ง! ถามบื้อๆ”
“มิน่า...มาฟาดงวงฟาดงาใส่ข้าวโพด” เธอขยับเดินไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะถือวิสาสะเปิดโทรทัศน์ อยู่คอนโดเดียวกันมาสี่ปี อะไรที่เคยไม่กล้า เคยกลัว มันก็ต้องลดทอนลงไปบ้าง
“เฮ้ย! ทำอะไรเนี่ยยายอ้วน!”
“ปากเสีย!” เธอน้ำหนักแค่ 75 สูง 165 อวบๆ นิดหน่อย จะอะไรหนักหนา “แล้วพี่ล่ะคะ นมโตแบบนี้ ได้ส่องกระจกดูตัวเองบ้างไหมคะ”
เธอแกล้งปรายตามองคนที่ใช้ผ้าเช็ดผมปิดหน้าอกอย่างลืมตัว ก่อนจะหันไปใช้รีโมทเปิดเลือกหนังในเน็ตฟลิกซ์
“ไอ้คินไม่อยู่...” ภวัตเสียเซลฟ์นิดหน่อย ช่วงนี้ติดโควิด ใครเขาจะเข้ายิมกันล่ะ
“ข้าวโพดทราบค่ะ” จริงๆ เพิ่งรู้ตอนที่พี่คิงออกมาเปิดประตูนี่ล่ะ
แสดงว่าเมื่อกี้คือพี่ภคินที่คงใช้รถพี่ภวัตแน่ๆ เธอก็หลงคิดว่าครั้งนี้จะเป็นพี่คิงที่ควงสาว แต่เจอกี่ครั้งกี่หนก็ยังเป็นพี่คินเหมือนเดิม ถ้าวันไหนพี่เขาแต่งงานขึ้นมา หรือแม้แต่หมั้นหมาย วันนั้นเธอคงไม่ต่างจากนกน้อยปีกหักที่เซถลาไม่เป็นท่าแน่ๆ
“แล้ว...” จะถามว่ามาทำไม แต่เอาเหอะ มาก็คือมาขี้เกียจคุยกับคนช่างเถียง มีน้องสาวสักคนมันน่ารำคาญขนาดนี้ เขาคงไม่รับฝากเธอจากพวกแม่ๆ เมื่อสี่ปีก่อน
“พี่ไม่ไปแต่งตัวเหรอคะ หรือจะโชว์หัวนมชมพูอยู่แบบนี้” ไม่รู้ผีบ้าตัวไหนสิงปาก ปกติเธอกลัวพี่คิงจะตาย แต่วันนี้พอเห็นพี่คินเดินกับผู้หญิงอีกคน ใจมันก็กล้ามากขึ้น
ภวัตส่ายหน้าใส่คนที่หันหลังให้แล้วก็เลือกหนัง ทำตัวไม่ต่างจากเจ้าของห้อง ดีจริงๆ เข้าห้องผู้ชายเฉย ไม่ได้มีความเขินอายที่เห็นผู้ชายอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อยเลย
“ดีจริงๆ โว้ย!” เขาแกล้งพูดดังให้คนที่ทำเป็นหูทวนลมได้ยิน
ปัง!
เสียงฟาดประตูดังลั่น บ่งบอกว่าขวัญสุธากลับมาอยู่ตามลำพังอีกครั้ง
เกลียด เสียใจ และก็ผิดหวัง คือความรู้สึกที่ชัดเจนในเวลานี้
เกลียด...ผู้หญิงคนนั้น ที่แค่เห็นแวบๆ ก็ยังรู้ว่าสวย หุ่นดี ขายาว และก็เป็นอะไรที่ตรงข้ามกับเธอ
เสียใจ...ที่พี่คินไม่เคยปรายตามองเธอเลยตลอดสี่ปีที่อยู่คอนโดเดียวกัน แต่ตัวเองก็ไม่เคยตัดอกตัดใจ เขามองเป็นแค่น้องสาวก็ยังหลงงมงายไม่เปลี่ยนแปลง
ผิดหวัง...ที่คนที่อยู่ในห้องเวลานี้คือพี่คิงคนดุ แต่เธอก็จะเลิกกลัวเขาแล้วแหละ เดือนหน้าเรียนจบก็จะขนของกลับบ้านนอกทันที ไม่อยู่แล้วที่กรุงเทพฯ อยู่ไปก็เจ็บหัวใจ กลับไปอยู่บ้านชานเมือง ไปหางานแถวนั้นให้พ่อกับแม่เลี้ยงต่ออีกสักสี่ห้าปีน่าจะดีกว่ามาทรมาน มาเห็นผู้ชายที่ตัวเองแอบชอบควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.